BERNHARDY Gottfried

Urodził się 20.03.1800 r. w Landsbergu, zmarł 14.05.1875 r. w Halle. Syn żydowskiego kupca skórzanego Josepha Bernhar­diego (zm. 10.06.1831 r.) i jego żony Johanny z.d. Arendt.  
Pierwsze wykształcenie odebrał w synagogalnej szkole od landsberskiego nauczyciela gminy mojżeszowej Arona. Z powodu ubóstwa rodziny i niesprzyjającej jeszcze żydowskim współobywatelom atmosfery, kiełkujący talent zostałby zatracony, jednak dwaj majętniejsi wujowie osiedli w Petersburgu – Peter i Paul wsparli jego dalsze kształcenie. Opiekę znalazł także w rodzinie berlińskiego maklera i kupca Meyera. Już w 1811 r. znajdujemy Berhardyego wśród uczni­ów berlińskiego Gimnazjum Joachimstalskiego. W berlińskim luterańskim kościele Mariackim 28.04.1816 r. przyjął chrzest i imię Gottfried (jeszcze 10.04.1816 r. zdawał egzamin pod swym żydowskim imieniem i nazwiskiem), świadkami byli nauczyciele gimnazjum i duchowni. W tym samym czasie został immatrykulowany na Wydziale Filologicznym berlińskiego uniwersytetu, gdzie studiował m.in. u F. A. Wolfa, Bekkera, Boeckha, ale też dialektykę u F. E. D. Schleiermachera, oraz filozofię naturalną u Hegla. Od 1820 r. stał się członkiem Seminarium Szkolnego przy Gimnazjum Werderskim w Berlinie, w 1822 r. obronił i opublikował pracę doktorską („Erastothenica”), a w 1823 r. otrzymał tytuł docenta prywatnego, zaś w dwa lata później profesora nadzwyczajnego. Po tym trudnym zarówno bytowo, jak i pełnym naukowego wysiłku berlińskim okresie, uwieńczeniem stało się powołanie go w połowie 1829 r. na profesurę w Halle i ślub z Henriette Meyer z zaprzyjaźnionej od lat berlińskiej rodziny. Oba te zdarzenia stały się wielce pozytywnym zwrotem – praca naukowa dała mu spełnienie, zaś małżonka okazała się aniołem kojącym jego trudny charakter i czyniącym go znośniejszym dla świata.  
Kolejnym wyzwaniem, któremu profesor Bernhardy pozostał wierny aż do śmierci był nadany mu 12.07.1844 r. tytuł Nadbibliotekarza biblioteki Seminarium Filologicznego w Halle. Przejęta w mizernej kondycji instytucja rozwinęła się pod skrzydłami tego autentycznego humanisty. Wymagał on wiele od siebie i od współpracowników, poddając cały przebieg pracy, ale i życia prywatnego, ścisłym regułom. W tym samym czasie poświęcił się także Gottfried Bernhardy ponownie owocnej pracy pisarskiej w recenzjach, artykułach ogłaszanych w periodykach, ale także pisząc własne opracowania książkowe i encyklopedyczne z zakresu gramatyki, literatury i historii języków klasycznych. Te dzieła, a także prace naukowe licznych uczniów wystawiają mu świetlane świadectwo. Mowę nad grobem Bernhardyego wygłosił kolega z Uniwersytetu, luterański teolog prof. Willibald Beyschlag.  
Pozostało po nim wiele trwałych śladów – w Halle przy Märkersstrasse, gdzie przez wiele lat mieszkał, nadal istnieje lokal o nazwie „Bernhardyhalle”, zaś w Landsbergu w siedem lat po śmierci prof. Bernhardyego komitet społeczny zdecydował 14.05.1882 r. o umieszczeniu przy Wollstrasse 9 (Rynek Wełniany, nieistniejący budynek) marmurowej tablicy pamiątkowej „urodzonemu tu Dyrektorowi Seminarium Filologicznego w Halle”, usuniętej po 27.04.1940 r. na wojennej fali brunatnego antysemityzmu.  
Wybór:  
„Eratosthenica”, 1822;  
„Geographi graeci minores”, 1828;  
„Grundriß der römischen Litteratur”1830 (wiele wznowień),  
Wissenschaftliche Syntax der griechischen Sprache”, 1829;  
„Grundlinien zur Enzyklopädie der Philologie”, 1832;  
„Grundriß der griechischen Litteratur”  
(I. „Innere Geschichte der griechischen Litteratur”, Halle 1836 / II. „Geschichte der griechischen Poesie”, das. 1845);  
„Suidae lexicon” 1834-53;  
„Paralipomena syntaxis graecae”,1854/1862;  
„Kleinen Schriften von Fr. A. Wolf” (Halle 1869, 2 tomy).