GĄSIOREK Jerzy (Gąsior)

Urodził się 17.01.1941 r. w Granowcu. Ukończył Wydział Filozoficzno-Historyczny na Uniwersyte­cie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz studia podyplomowe z muzealnictwa i wystawiennictwa na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu.  
Pracę zawodową rozpoczął jako nauczyciel w Zespole Szkól Budowlanych, następnie pracował krótko w Muzeum, a od 1980 r. do 2006 r. był dyrektorem Biura Wystaw Artystycznych. Przez ponad 25 lat, kiedy kierował główną galerią wystawienniczą Gorzowa, zaprezentował gorzowskiej publiczności prace najwybitniejszych plastyków polskich. Był inicjatorem i od 1984 r. organizatorem Biennale Sztuki Sakralnej „Sacrum”, za co w 1996 r. otrzymał Medal im. Brata Alberta. Jego starania doprowadziły do zgromadzenia największej w kraju (poza Muzeum Tatrzańskim w Zakopanem) kolekcji prac Władysława Hasiora. Gorzowska kolekcja objechała wiele miast Polski, kilka razy pokazywana była zagranicą.  
Za całokształt dokonań w zakresie upowszechniania plastyki w 1999 r. otrzymał nagrodę Prezydenta Miasta Gorzowa Wlkp. – „Motyla”.  
Wypowiada się twórczo w plastyce i w literaturze.  
Osiągnięcia w zakresie plastyki:  
W 1989 r. otrzymał uprawnienia do wykonywania zawodu artysty plastyka w zakresie wystawiennictwa i architektury wnętrz. Specjalizuje się w asamblażach, rzeźbie i architekturze wnętrz.  
Wystawy indywidualne:  
1963 – Muzeum Okręgowe w Gorzowie Wlkp.,  
1965 – Klub MPiK w Gorzowie Wlkp.,  
2000 – Galeria Sztuki Współczesnej w Kołobrzegu,  
2001 – Muzeum Lubuskie im. Dekerta (Spichlerz) w Gorzowie Wlkp.,  
2001 – Biuro Wystaw Artystycznych w Bydgoszczy,  
2001 – Biuro Wystaw Artystycznych w Pile,  
2002 – Dom Kultury w Trzciance,  
2004 – Muzeum – Zamek Opalińskich w Szamotułach,  
2004 – BWA – Wozownia w Toruniu,  
2004 – Galeria w Friedersdorf w Niemczech,  
2006 – Galeria na Jatkach we Wrocławiu,  
2006 – Galeria Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Gorzowie Wlkp.  
Brał udział w wystawach zbiorowych, przede wszystkim w Przeglądach Plastyki Lubuskiej (Zielona Góra i Gorzów, na przemian) oraz w Biennale Sztuki Sakralnej w BWA w Gorzowie. Dwukrotnie zdobył medale za prace na Biennale Sztuki Sakralnej. Prace w zbiorach: Muzeum w Woroneżu (Rosja), Muzeum Lubuskiego im. Jana Dekerta w Gorzowie, w Galerii Sakralnej Sztuki Współczesnej w Kielcach, ponadto w kolekcjach prywatnych w kraju i zagranicą.  
Swoje prace wykonuje i eksponuje we własnym domu pracy twórczej – na wieży w Santoku.  
Gąsiorowi – plastykowi do zrobienia rzeźb w formie asamblaży służą przedmioty codziennego użytku lub tylko ich fragmenty, najczęściej zniszczone, wyrzucane do śmieci. Potrafi tak je złożyć, że oglądający odkrywa w nich nowe wartości, od­najduje nowy sens ich istnienia w sferze trans­cendentnych skojarzeń i poetyckich metafor. Jego prace wyrastają z polskiej kultury ludowej, ale są mocno osadzone w kulturze wysokiej.  
Osiągnięcia w zakresie literatury:  
Wydał tomy wierszy:  
– „Z szuflady wyjęte”, Gorzów 2001,  
– „Perony łez”, Gorzów 2002,  
– „Dlaczego”, Gorzów 2003,  
– „Nie zasłaniaj mi słońca”, Gorzów 2005,  
– „Ja, profan”, Gorzów 2007.  
Każdy z tomów zwiera ok. 100 wierszy, a wszy­stkie opublikowane zostały w takiej samej, niezwykle oszczędnej, ale i eleganckiej formie graficznej zaprojektowanej przez autora.  
W czerwcu 2004 r. przyjeto go do Związku Litertaów Polskich.  
Jego złote myśli (sentencje) ukazały się w księdze „Złote myśli ludzi wielkiego umysłu, talentu i serca – Twórcy wizerunku Polski”, wydanej przez Fundację Dzieciom „Zdążyć z pomocą”, Warszawa 2004.  
Wiersze Jerzego Gąsiorka tworzą jakby osobisty notatnik autora pełen ciekawych obserwacji, zamyśleń, refleksji, zastanowień nad sensem i bezsensem życia. Pełne są przenikliwej obserwacji rzeczywistości, ale cechuje je skrót, lapidarność w posługiwaniu się słowem, błyskotliwa pointa, celne, choć również oszczędne metafory.  
Krystyna Kamińska w recenzji tomu „Dlaczego?” pisała: Lektura wierszy Jerzego Gąsiorka niesie co najmniej dwojaką przyjemność: obcowania z mądrym i wrażliwym człowiekiem oraz radość z wierszy prostych, a przecież o dużej sile poetyckiego obrazowania. To jednocześnie miód dla serca i intelektualna przygoda („Ziemia Gorzowska” 2003, nr 30).