KORSAK Włodzimierz

Urodził się 1.07.1886 r. w Anińsku na dalekiej Białorusi. Zmarł 23.09.1973 r. w Krakowie. W 1983 r. jego prochy zostały sprowadzone do Gorzowa i złożone w Zaułku Zasłużonych na cmentarzu przy ul. Żwirowej. Pomnik zaprojektował Jerzy Koczewski. Wzrastał w ziemiańskiej rodzinie o tradycjach patriotycznych, w otoczeniu bujnej, pu­szczańskiej przyrody. Od najwcześniejszych lat chodził z ojcem na polowania, a gdy miał 11 lat, dostał pierwszą strzelbę.  
   
   
Uczył się w Rydze, studiował w czeskim Taborze, zjeździł Europę, a także tereny obecnego Iranu i Afganistanu – głównie, by polować i badać przyrodę. Pierwszy wilk, pierwszy niedźwiedź, pierwszy tygrys – to były etapy myśliwskiej drogi Włodzimierza Korsaka. Swoje przygody i obserwacje opisywał w relacjach lub opowiadaniach od 1904 r. drukowanych na łamach specjalistycznego pisma pt. „Łowiec Polski”. Także fotografował i rysował przyrodę, przede wszystkim, by propagować potrzebę jej ochrony. W „Nadodrzu” (1961 nr 5) pisał: W całej mej twórczości myślą przewodnią jest chęć zbliżenia człowieka do przyrody, ukazanie mu jej tajników i piękna oraz wpływów tych przeżyć na psychikę człowieka.  
Włodzimierz Korsak żył w trzech epokach, w trzech rejonach geograficznych, ale zmieniający się świat nie zmienił jego pasji – miłości do przyrody i troski o jej stan naturalny.  
Od 1945 do 1970 r. mieszkał w Gorzowie, potem krótko w Żninie i w Krakowie.  
Najważniejsze osiągnięcia literackie:  
Przed wojną był członkiem Związku Zawodowego Pisarzy, a od 1959 r. należał do Związku Literatów Polskich, najpierw w oddziale poznańskim, a od 1962 r. w oddziale zielonogórskim. Pierwszą jego obszerną gawędę o cietrzewiu opublikowało specjalistyczne pismo „Łowiec Polski” w 1904 roku (nr 19-24).  
Wydał książki literackie:  
– „Na tropie przyrody” – powieść, Poznań 1922, 1924, 1925;  
– „Ku indyjskiej rubieży” – opowieści myśliwskie, Poznań 1924, Warszawa 1957;  
– „Pieśń puszczy” – powieść myśliwska, Warszawa 1924, 1926;  
– „Leśne ognisko” – opowieść, Wilno 1939, Warszawa 1959;  
– „Na tropach przyrody”, powieść dla młodzieży, Olsztyn 1962;  
– „Las mi powiedział” – gawędy przyrodnicze, Zielona Góra 1969;  
– „Tamte polowania” – wybór gawęd, Gorzów 1983.  
Książki propagujące przyrodę i myślistwo:  
– „Rok myśliwego – rzecz dla myśliwych i miłośników przyrody”, Poznań 1922;  
– „Venator – krótki zbiór wiadomości z zakresu myślistwa strzeleckiego wraz z dziennikiem myśliwskim, Warszawa 1924;  
– „Cietrzew” – monografia gatunku, Warszawa 1925;  
– „Puszcza Rudnicka” Lwów.  
Włodzimierz Korsak był także autorem bardzo wielu artykułów prasowych o charakterze popularnonaukowym dotyczących przyrody i myślistwa. Publikował swoje gawędy i opowiadania w „Łowcu Polskim”, „Trąbkach Myśliwskich”, „Dzienniku Wileńskim”, „Słowie”.  
Najbardziej znaną jego książką był „Rok myśliwego”. Nie tylko propagowała ona piękno przyrody, ale stała się ówczesnym katechizmem myśliwych, pierwszym podręcznikiem ochrony środowiska naturalnego.  
Najważniejsze osiągnięcia plastyczne:  
Większość swoich książek sam ilustrował rysunkami piórkiem lub kolorowymi tuszami. W „Roku myśliwego” znajduje się 250 jego rysunków.  
Po raz pierwszy prace plastyczne zaprezentował publicznie w 1923 r. na Dorocznym Salonie Sztuk Pięknych w Zachęcie w Warszawie. Potem wielo­krotnie wystawiał w Wilnie. Jego rysunki leśnej przyrody były w okresie międzywojennym bardzo popularne, zdobiły wszystkie leśniczówki, a każdy myśliwy obok podstawowego podręcznika, czyli „Roku myśliwego”, miał ambicję posia­da­nie kilku reprodukcji prac plastycznych Korsaka.  
Najważniejsze osiągnięcia fotograficzne:  
W końcu lat 20. Włodzimierz Korsak zainteresował się fotografią, był jednym z pierwszych fotografów przyrody w Polsce. Pierwsze zdjęcia robił lustrzanką o formacie 9 x 12 cm, na szklanych kliszach, z migawką roletową i obiektywem o małej sile światła. Od 1933 r. fotografował tzw. Leiką (od skrótu Leitz-Camera). Aparat ten zabierał na wszystkie polowania i w miarę upływu lat częściej robił zdjęcia niż strzelał. Bardzo dużo zdjęć publikowanych było przede wszystkim w prasie dla myśliwych. Jego zdjęcia prezentowano także na wielu wystawach w Warszawie i w Wilnie. W artykułach i w książkach adresowanych do młodych odbiorców uczył ich techniki robienia zdjęć i sposobów podglądania przyrody.  
Po zawiązaniu Gorzowskiego Towarzystwa Fotograficznego w 1954 r. natychmiast włączył się do jego działań i choć już sam nie robił zdjęć, młodym fotografom służył radami i pomocą. Mimo że miał bogaty dorobek fotograficzny, w deklaracji członkowskiej napisał skromnie: fotograf-amator.