Piękno i piętno – Zuzanna Ginczanka

Non omnis moriar – moje dumne włości,
Łąki moich obrusów, twierdze szaf niezłomnych,
Prześcieradła rozległe, drogocenna pościel
I suknie, jasne suknie pozostaną po mnie.

Nie zostawiłam tutaj żadnego dziedzica,
Niech więc rzeczy żydowskie twoja dłoń wyszpera,
Chominowo, lwowianko, dzielna żono szpicla,
Donosicielko chyża, matko folksdojczera.

Tobie, twoim niech służą, bo po cóżby obcym.
Bliscy moi – nie lutnia to, nie puste imię.
Pamiętam o was, wyście, kiedy szli szupowcy,
Też pamiętali o mnie. Przypomnieli i mnie.
(…)

Zuzanna Ginczanka, Non omnis moriar

Jej poezję doceniał m.in. Julian Tuwim, jej życie mogłoby stanowić gotowy scenariusz filmowy. Nieziemsko utalentowana, zjawiskowo piękna… A jednak nie dane jej było przetrwać wojennej zawieruchy, jej poezja natomiast skazana została na zapomnienie. Czytania Rocznicowe to inicjatywa artystyczna Beaty Patrycji Klary, dzięki której współcześni czytelnicy mają niepowtarzalną szansę poznać lub zgłębić obszary poezji dotąd niedoceniane lub z jakichś powodów celowo pomijane w oficjalnym nurcie kulturalnym. 9 marca 2018 r. w spotkaniu pt. „Ty w wilka się zmienisz, ja w pliszkę”, zorganizowanym w 101. rocznicę urodzin Zuzanny Ginczanki w bibliotece na Piaskach, wzięli udział nie tylko koneserzy poezji, ale także osoby na co dzień nie mające z nią regularnego kontaktu. Okazało się, że dróg prowadzących do odczuwania poetyckiego przekazu jest naprawdę wiele, a to, co czasem na pierwszy rzut oka wydaje się być błahe i zabawne potrafi skrywać pod swą powierzchnią głębokie przemyślenia i odmęty rozterek.