Wecke Claudius: Pförten = Brody

Wecke Claudius: Pförten = Brody / [Hrsg. von Sibylle Badstübner-Gröger und Markus Jager ; Übers. (deutsch-polnisch) Agnieszka Lindenhayn-Fiedorowicz]. – Berlin : Deutsche Gesellschaft, 2011. – 28, XVI s. : il. ; 22x 25 cm.

Fragment publikacji:

Pałac w XIX wieku
Do 1852 pałac służył głównie jako magazyn słomy. Należy jednak wspomnieć, że w jednym z pomieszczeń spustoszonego pałacu urządzono katolicką kaplicę. Dopiero za czasów hrabiego Friedricha Stephana von Brühl podjęto około 1858 roku pierwsze prace remontowe. W ich ramach kilka pomieszczeń doprowadzono do stanu mieszkalnego. Dalsze przebudowy przeprowadzono w roku 1912. Do ostatecznego odtworzenia szaty zewnętrznej doszło jednak dopiero w latach 1919-1924, kiedy też częściowo zmodernizowano wnętrze. W części środkowej budynku odtworzono wzdłuż głównych schodów resztki iluzjonistycznej polichromii z perspektywicznymi widokami architektury. Sali balowej nie odrestaurowano, chociaż z bogatych niegdyś stiuków z ornamentem muszlowym zachowały się jedynie pokryte sadzą resztki; scalono natomiast kominki marmurowe, znajdujące się w tej sali. Także w pierwotnych pomieszczeniach reprezentacyjnych, położonych po lewej i prawej stronie sali balowej, wyposażenie nie zachowało się, jak stwierdzono w 1937 roku. Łazienka w dolnej kondygnacji, udekorowana ornamentem muszlowym i motywami stalaktytowymi, wyłożona była barwnie pomalowanymi kaflami z porcelany miśnieńskiej.
Pałac za czasów przebudowy Knöffela przekryto potężnym dachem mansardowym, jednak po zniszczeniu w roku 1758 budynek zabezpieczono dachem płaskim, a w roku 1772 prowizorycznym przykryciem. Dopiero w roku 1920 zastąpiono je nowym dachem mansardowym. Najwyraźniej nowy dach zamierzano wykonać już znacznie wcześniej, gdyż na jednej z litografii w publikacji Dunckera z lat 1862/63 przedstawiono już planowany, ale wówczas jeszcze nie zrealizowany dach mansardowy. Zamiast niego około 1860 roku pałac zabezpieczono jedynie płaskim dachem cementowo-drewnianym.