GORDON Andrzej

Urodził się 15.12.1945 r. w Bydgoszczy. Zmarł nagle 30.08.1992 r. w swojej pracowni przy Wełnianym Rynku. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Bydgoszczy.  
W latach 1964-70 studiował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Od trzeciego roku studiów otrzymywał stypendium artystyczne Ministra Kultury i Sztuki dla wybitnie zdolnych studentów. W 1968 r. miał pierwszą wystawę autorską w Muzeum Okręgowym w Gorzowie, która zadecydowała o jego osiedleniu się rok później w Gorzowie w 1969 r. W 1970 r. uzyskał dyplom z wyróżnieniem z ma­larstwa u prof. Dominika Studnickiego oraz specjalizację z grafiki u prof. Andrzeja Rudzińskiego. Pracę teoretyczną poświęcił Andrzejowi Wróblewskiemu. Członek Związku Polskich Artystów Plastyków.  
Wystawy indywidualne:  
Miał ponad 40 wystaw indywidualnych, z czego najważniejsze to:  
1968 – Malarstwo w Muzeum Okręgowym w Gorzowie Wlkp.;  
1970-76 – Wystawa sześciu cykli rysunków – klub MPiK w Gorzowie Wlkp.;  
1975 – Malarstwo i rysunek w BWA, klubie MPiK i w WDK w Zielonej Górze;  
1976 – Malarstwo w Muzeum w Gorzowie Wlkp.; Malarstwo w Galerii „Na Pięknej” w Warszawie;  
1977 – Malarstwo i rysunek w „Galerie Junge Kunst” we Frankfurcie n. O.;  
1979 – Malarstwo i rysunek w Galerii MDM SBWA w Warszawie;  
1980 – Malarstwo „Ukrzyżowania” w Klubie PAX w Gorzowie Wlkp.;  
1987 – Wystawa jubileuszowa w 20-lecie twórczości w Muzeum Zakładowym ZWCh Stilon;  
1993 – Wystawa pośmiertna w BWA w Gorzowie Wlkp.  
Udział w ważniejszych wystawach zbiorowych:  
1971 – Okręgowa wystawa ZPAP w Zielonej Górze i Koszalinie;  
1972-1992 – Udział we wszystkich Salonach Jesiennych w Zielonej Górze i Gorzowie, gdzie otrzymywał medale, liczne nagrody i wyróżnienia;  
1976 – Udział w XVII Salonie International Paris-Sud Paryż;  
1984 – Udział w I Biennale Sztuki Sakralnej w Go­rzowie Wlkp.  
Projekty graficzne:  
1977 – Rysunki do tomu wierszy „Relief z betonu” Zdzisława Morawskiego, Zielona Góra;  
1978 – Teka grafik „Gorzów w grafice Andrzeja Gordona”, wyd. Wojewódzki Dom Kultury;  
1983 – Teka grafik gorzowskich wydana w Berlinie Zachodnim;  
1986 – Teka grafik do tomiku Papuszy „Pieśni mówione”, wyd. Wojewódzka Biblioteka Publiczna Gorzów Wlkp.;  
Teka grafik „Zielona Góra”.  
Za dyrekcji Bohdana Mikucia (1978-84) opracowywał graficznie programy do przedstawień i plakaty. Był autorem tzw. główki i koncepcji graficznej tygodnika „Ziemia Gorzowska”, który w tej typografii ukazywał się od 1980 do 2005 r. Opracowywał graficznie książki i exlibrisy. Za najciekawsze uznaje się graficzne opracowanie książki „Trafunek nieszczęśliwy” Herakliusza Lubomirskiego wydanej przez Pracownię Sztuk Plastycznych i Bibliotekę Główną Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Zielonej Górze (b. r. wyd.).  
W 1976 roku Andrzej Gordon został uhonorowany odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”. W 1988 roku otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi.  
Zdaniem krytyków i historyków sztuki znana spuścizna Andrzeja Gordona obejmuje około tysiąca prac – olejów, rysunków, grafik, pasteli, serigrafii. Zdecydowana większość pozostaje w rękach prywatnych kolekcjonerów – część podarowana przez samego artystę, część wyłudzona lub zagarnięta podczas kolejnych wizyt w gościnnej pracowni Gordona. Największy zbiór prac znajduje się w Zielonej Górze. Autonomiczne kolekcje znajdują się w: Muzeum Ziemi Lubuskiej (przede wszystkim malarstwo), Wojewódzkiej i Miejskiej Bibliotece Publicznej im. Cypriana Kamila Norwida oraz bibliotece Uniwersytetu Zielonogórskiego (tu przede wszystkim grafiki). W Gorzowie niewielkie zbiory posiadają Muzeum Lubuskie im. Jana Dekerta, Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna oraz Biuro Wystaw Artystycznych.  
Renata Ochwat tak charakteryzuje szczytowy okres twórczości Andrzeja Gordona: Do konkretyzacji stylu artysta dochodzi w końcówce lat 70. Wtedy powstają „Postaci z dziwną głową” – zagadkowe, o niejasnej proweniencji, korpusy ludzkie z głowami przyjętymi wprost z antycznych bestiariów, kojarzącymi się z bożkiem Panem albo postaciami z orszaków boga Bachusa. Tajemnicze postaci w fazie początkowej pozbawione są wyraźnych cech płciowych, często zamiast stóp mają kopyta, a szpony zastępują dłonie. Później dziwne postaci nabierają wyraźnych cech męskich, stają się demonami rozbuchanej męskości. Następuje kolejna ewolucja palety – artysta wybiera gorące, niekiedy przechodzące w karminy czerwienie, pomarańcze, głębokie brązy idące w bardzo mocne fiolety, czerń kontrastowaną przez biel.(…)  
W 1980 roku dochodzi do głośnej i kontrowersyjnej wystawy. Artysta prezentuje „Ukrzyżowania” – obrazy i rysunki z jednej strony odnoszące się do klasycznego ujęcia tego tematu w sztuce, a z drugiej eksplorujące aspekt do tej pory dość rzadki – krzyżowane kobiety. Samo przygotowanie wystawy było kłopotliwe – najpierw były problemy z przygotowaniem katalogu, artysta odrzucił bowiem kilka wersji tekstu. Potem doszła konsternacja oglądających. Tak trudne w recepcji, nawet dla bywałych w salonach koneserów, okazały się te prace niezmiernie efektowne i działające na różne emocje. (Andrzej Gordon – Malarz mistrzowskiej klasy”, „Lamus” 2005, nr 14)  
Stanisław Krzysztof Stopczyk w książce „Malarstwo polskie od realizmu do abstrakcjonizmu” uznał Andrzeja Gordona za jednego z najważniejszych polskich przedstawicieli kierunku zwanego „nową figuracją” i umieścił wśród takich twórców jak Antoni Fałat, Wiesław Szamborski i Marek Sapetto.  
Gordon był jedną z najważniejszych postaci gorzowskiego środowiska artystycznego. Jego malarstwo łączyło w sobie profesjonalną technikę i fantazję twórczą z odwagą w podejmowaniu tematów tabu. Jego obrazy i rysunki o tematyce erotycznej do dziś fascynują. Był mistrzem kreski. Miał niezwykłą inwencję twórczą. Malował szybko, ale intensywnie przeżywał proces twórczy. Spalał się wewnętrznie. Zmarł w wieku 47 lat. W 2007 r. ukazał się opracowany przez Renatę Ochwat album, przypominający postać i dorobek twórczy Andrzeja Gordona.