HOBUS Felix Gottfried Ferdinand

Urodził się 26.01.1866 r. w Sławnie (Schlawe/Pommern), zmarł 1.02.1941 r. w Deszcznie (Dechsel/Neumark). Syn asystenta sądowego Ferdinanda Glose i Augusty z.d. Glose. Ukończył gimnazjum w Szczecinku (Neustettin/Pommern) i studia teologiczne w Greifswaldzie oraz Berlinie, pisząc bardzo dobrą pracę o Schleiermacherze.  
   
   
   
Ordynowany był 1.05.1898 r. W 1901 r. skierowano go do pomocy choremu proboszczowi luterańskiej parafii w Deszcznie – Rudolfowi Gensichenowi, po którego śmierci przejął jego obowiązki w ośmiu wsiach i czterech świątyniach. Przez kolejne niemal 40 lat zasłużył się wieloma nowymi obiektami, jak kościół w Ciecierzycach (Zettritz/Neumark), plebania w Karninie (Kernein/Neumark), remontami, adaptacjami, wspierając także okoliczne parafie podczas wakatów. Do obowiązków proboszcza należała także zwierzchność nad szkołami. Obok tych zadań, czy też założenia rodziny, pastor Hobus znalazł czas na główne dzieło swego życia. Niemal od swych pierwszych chwil w Deszcznie zainteresował się przeszłością, z naciskiem na tę najdawniejszą. Już pierwsze zebrane relacje czy próby eksploracji naprowadziły go na wiele ciekawych tropów.  
Podobnie jak wielu innych pasjonatów, podczas studiów w Berlinie tematyka ta zaprowadziła go na wykłady brandenburskich archeologów. Dość szybko obejmując deszczeńską schedę parafialną, mógł rozpoznać jej zasoby, także zabytkowe. Największym odkryciem stała się antropomorficzna figurka zwana „bożkiem z Deszczna” (23.09.1901 r.), przekazana, podobnie jak wiele innych cennych znalezisk, do zbiorów berlińskich. Prowadzone niemal nieprzerwanie przez 40 lat eksploracje dały temu fanatykowi przeszłości świetne wyniki. Pastorówka (dziś plebania w Deszczenie) szybko stała się profesjonalnie prowadzonym muzeum. Swą pasją pastor Hobus zarażał także młodzież, kontakty utrzymywał ze wszystkimi sławami ówczesnej prehistorii – prof. Hoppe, Kossiną, Unverzagtem, którzy przybywali w nadwarciańskie tereny z wycieczkami seminariów archeologicznych.  
W otoczeniu pastora Hobusa pojawiają się także landsberczycy Paul Dahms, Fritz Buchholz. Atmosferę wiejskiej plebanii i jej pastora uwiecznił Otto Franz Gensichen („Pfarrhaussegen”). Jego ustalenia dotyczące obszarów archeologicznych w Santoku zostały naniesione na oficjalne mapy. Nazywany „Schliemannem Łęgów Warciańskich i Nowej Marchii” pastor-archeolog zmarł po ciężkiej chorobie w 1941 r. Spoczął przed wieżą swej świątyni, a zbiory przewieziono do Berlina, gdzie w 1945 r. uległy rozproszeniu.