ŁĄCKI Zbigniew

Urodził się 11.12.1917 r. w Gdańsku. Zmarł 15.08. 1973 r., pochowany na gorzowskim cmentarzu. W 1935 r. ukończył Szkołę Wydziałową im. Karola Libelta w Poznaniu i na ochotnika wstąpił do wojska. W 1937 r. skończył służbę jako telegrafista VII Batalionu Telegraficznego. W 1938 r. rozpoczął pracę w zakładzie zegarmistrzowsko-jubilerskim. W 1939 r. otrzymał wezwanie do wojska, w kampanii wrześniowej trafił do niewoli, ale udało mu się uciec i w grudniu 1939 r. przedostać się do Budapesztu.  
   
W czasie II wojny światowej przebywał na Węgrzech, gdzie wyuczył się zawodu zegarmistrza i gdzie zainteresował się fotografią. Po wojnie osiedlił się w Gorzowie, prowadził zakład zegarmistrzowski przy ul. Sikorskiego, w budynku, na miejscu którego stoi Park 111. W latach sześćdziesiątych zdobył dyplom mistrzowski w zawodzie fotografa.  
19 września 1954 r. z jego inicjatywy powołano w Gorzowie oddział Polskiego Towarzystwa Fotograficznego, przekształcony w lipcu 1961 r. w samodzielne Gorzowskie Towarzystwo Fotograficzne. Był pierwszym prezesem Oddziału PTF a potem GTF. Funkcję tę pełnił przez 16 lat, do jesieni 1969 r. Zrezygnował z powodu choroby. Był uznanym i cenionym fotografem zawodowym, ale interesowała go przede wszystkim fotografia artystyczna. Pozostawił znaczny dorobek będący w posiadaniu rodziny. W twórczości preferował akty i portret. Zainteresowanie fotografią zaszczepił wielu młodym fotografikom.  
Był m.in. członkiem Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Adama Mickiewicza, działaczem Federacji Amatorskich Stowarzyszeń Fotografi­cznych w Polsce, Gorzowskiego Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego, radnym MRN. Jako pierwszy otrzymał nagrodę Gorzowskiego Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego.  
Na Dorocznych Wystawach GTF przyznawana jest nagroda za portret imienia Zbigniewa Łąckiego.  
Włodzimierz Korsak podkreślał w pamiętniku, że Zbigniew Łącki z wielką chlubą prowadził Towarzystwo Fotograficzne, jednocząc liczne szeregi fotografów, przeważnie amatorów, którzy zawsze otrzymywali od swego prezesa rzetelne, fachowe wskazówki i porady.  
Nagrody w Dorocznych Wystawach GTF:  
1955 – bez tytułu – III nagroda;  
1956 – Sukiennice – I nagroda;  
1956 – Przystań – III nagroda;  
1957 – Schody – I nagroda oraz II nagroda za całokształt twórczości;  
1958 – Schody – II nagroda, Podwórko – IV nagroda;  
1959 – Kompozycja – I nagroda, Świetliki – II nagroda, Armaty pokoju – III nagroda, Akt – IV nagroda;  
1961 – Zakłócony lad i Kompozycja I – dwie II nagrody;  
1961 – Portret aktorki Ludwiny Nowickiej – nagroda specjalna;  
1964 – bez tytułu – II nagroda;  
1966 – Pejzaż zimowy – II nagroda, Akt – III nagroda;  
1967 – Pełnym wiatrem – II nagroda, Stary mur i Pan dyrektor – dwie III nagrody.