Łuczak Andrzej: Sytuacja ludności romskiej na Ziemi Lubuskiej w XX wieku

Łuczak Andrzej: Sytuacja ludności romskiej na Ziemi Lubuskiej w XX wieku. – Szczecinek : Związek Romów Polskich : Instytut Pamięci i Dziedzictwa Romów oraz Ofiar Holokaustu, 2013. – 54 s. : il. ; 21 cm.

Fragment publikacji:

Sytuacja ludności romskiej na Ziemi Lubuskiej po 1945 roku
Wraz z zakończeniem wojny zmieniły się także granice Polski. W wyniku porozumień międzynarodowych mocarstw światowych Rzeczypospolita utraciła wschodnie rejony i rubieże wchodzące w skład II RP tzw. kresy. Dotąd rejony z większością polską, prężne ośrodki polskiej kultury, edukacji takie jak Wilno, Lwów, Grodno znalazły się poza granicami polskimi. Do macierzy natomiast powróciły dzisiejsze tereny Ziemi Lubuskiej tzw. ziemie odzyskane, które mniej więcej pokrywały się z zasięgiem terytorialnym państwa pierwszych Piastów. Odtąd zaczyna się nowy rozdział historii ziem zachodnich, tzw. ziem odzyskanych w tym Ziemi Lubuskiej. Od 1946 roku do reformy administracyjnej z 1950 roku większość Ziemi Lubuskiej wchodziła w skład województwa poznańskiego. Od 1950 roku w wyniku reformy administracyjnej ziemie lubuskie weszły w skład nowo utworzonego województwa zielonogórskiego podzielonego na dwa powiaty grodzkie – Zieloną Górę i Gorzów Wielkopolski. Swoim zasięgiem i obszarem było zbliżone do obecnego województwa lubuskiego. W tym kształcie województwo utrzymało się do 1975 roku, kiedy to z części północnej województwa utworzono województwo gorzowskie, a z części południowej mniejsze zielonogórskie. Nowy podział z 1998 roku scalił na powrót dotąd rozbite tereny lubuskie na połowy w jedną całość z dwoma stolicami.