Międzyrzecz

Międzyrzecz / [oprac. Aleksander Migdal ; tł.: Róża Wawrzyniak, Karolina Wojczal ; Urząd Miejski w Międzyrzeczu]. – Międzyrzecz : SPF Piotr Wysocki, 2011. – 49, [1] s., [1] k. dwustr. rozkł. : il., mapa ; 21×11 cm.

Fragment publikacji:

Rok 1458 otwiera nowy rozdział w dziejach Międzyrzecza.  Król  Kazimierz Jagiellończyk nadał miastu prawa magdeburskie. Dokument ten oraz   wyniki prac wykopaliskowych świadczą o tym, że Międzyrzecz stał się u schyłku średniowiecza w pełni rozwiniętym, sprawnie funkcjonującym miastem. Główną formą działalności wytwórczej było sukiennictwo. Handel  suknem stanowił główną siłę napędzającą rozwój miasta. Obok sukienników najliczniej reprezentowaną profesją były: krawiectwo, szewstwo, kuśnierstwo, piekarstwo i rzeźnictwo. W 1520 roku międzyrzecki   zamek  został poważnie uszkodzony przez  najemne wojska niemieckie, ciągnące na pomoc Krzyżakom. W połowie XVI wieku nastąpiła jego kolejna wielka przebudowa.
W 1581 roku król Stefan Batory udzielił miastu zezwolenia na budowę nowego ratusza z cegły, z piękną, oddzielną wieżą. Pozwolił on również na prowadzenie w ratuszu wolnego wyszynku miodów i sprzedaży soli używanej w okolicy. Szybki rozwój miasta trwał do końca XVI wieku.
W czasie wojen szwedzkich w XVII wieku zamek renesansowy ulega dewastacji. Wiek XVII przynosi ze sobą niezliczoną ilość klęsk: epidemie chorób, grabieże, najazdy i pożary wyniszczające miasto. Wiek XVIII to kolejne zniszczenia i krzywdy, głównie ze strony stacjonujących lub przeciągających wojsk polskich, saskich, szwedzkich czy rosyjskich.