NIEDŹWIECKI Witold

Urodził się 15.06.1929 r. w Sieńkańcach na Wileńszczyźnie. Zmarł 15.11. 2005 r. Pochowany w Zaułku Zasłużonych na cmentarzu komunalnym w Gorzowie.  
Jako 14-latek wstąpił do Armii Krajowej i w jej oddziałach walczył z Niemcami. Z Wileńszczyzny wyjechał dopiero w końcu 1946 r. Zamieszkał w Kamiennej Górze. W 1956 r. ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie Wrocławskim. Pracował jako dziennikarz, najpierw w „Odrze”, potem jako redaktor naczelny kolejno trzech pism: w latach 1969-76 „Nowin Jeleniogórskich”, w latach 1976-78 „Nadodrza” w Zielonej Górze i w latach 1979-81 – „Rolniczej Warty” w Gorzowie. Wiele jego reportaży, szczególnie z zagranicz­nych podróży, publikowały ogólnopolskie pisma i gazety.  
W 1959 r. debiutował opowiadaniem w „Nowinach Jeleniogórskich”. Członkiem Związku Literatów Polskich został w 1971 r. Od 1979 r. do śmieci mieszkał w Gorzowie.  
Wydał książki:  
– „Kręte ścieżki” – opowiadania, Wrocław 1969;  
– „Droga do Samosierry” – opowiadania, Wrocław 1970;  
– „W pobliżu raju” – relacja z podróży do Syrii, wspólnie z Aliną Niedźwiecką, Wrocław 1976;  
– „Odnaleźć siebie” – opowiadania, Wrocław 1978;  
– „Dowódca umarłych okrętów” – powieść, Wrocław 1983;  
– „Sahra” – opowieści arabskie, Szczecin 1985;  
– „Brama Pomorska” – powieść, Szczecin 1988;  
– „Apokryf szósty” – opowieść, Gorzów 1994;  
– „Sodoma, czyli Apokryfy Starego Testamentu”, Gorzów 2004.  
Jego utwory były tłumaczone na języki niemiecki, rosyjski, czeski, litewski, łotewski, a nawet na górnoałtajski.  
W trzech pierwszych książkach, czyli w „Krętych ścieżkach”, „Drodze do Samossiery” i w „Odnaleźć siebie” przedstawił swoje doświadczenia młodości spędzonej na Wileńszczyźnie, udział w walkach AK, życie w wiecznym niebezpieczeństwie czyhającym z różnych stron i wpływ takich warunków na kształtowanie osobowości młodych żołnierzy.  
Kilka książek wyrosło z jego fascynacji światem arabskim. Odbył liczne podróże do krajów północnej Afryki i Azji Mniejszej, napisał wiele reportaży publikowanych w prasie ogólnopolskiej, z których kilka weszło do książki „W pobliżu raju”. Arabska sceneria, religia mahometańska i mentalność ludzi wpłynęły także na literacki kształt „Sahry” oraz „Sodomy”.  
Problemem głównym „Sahry” jest deprawacja człowieka pod wpływem posiadanej przez niego władzy, a bohaterem subtelny, wrażliwy młody człowiek, który zajmuje coraz wyższą pozycję, dysponuje pieniędzmi, wojskiem i władzą, a przez to ulega deprawacji.  
„Dowódca umarłych okrętów” to opowieść o Mikołaju Deppiszu, który przed Rewolucją Październikową był adiutantem głównego admirała carskiej floty, w czasie II wojny dowódcą niszczyciela na wodach Pacyfiku, a na polecenie generała Sikorskiego uprowadził z Maroka dwa internowane polskie okręty – „Iskrę” i „Wilię”. Lektura biografii tego wilka morskiego pozwala czytelnikom lepiej poznać historię i przeżyć czytelniczą przygodę.  
„Brama Pomorska” jest powieścią historyczną, której akcja rozgrywa się w 1410 r., już po bitwie pod Grunwaldem i traktuje o zgubnych skutkach wojen wszelakich. Książka zdobyła nagrodę wydawnictwa „Albatros” w Szczecinie.  
Na ostatni zbiór opowiadań „Sodoma, czyli Apokryfy Starego Testamentu” złożyły się trawestacje biblijnych historii z dostosowaniem ich do mentalności człowieka przełomu XX i XXI wieku. Za tę książkę Witold Niedźwiecki dostał „Lubuski Wawrzyn Literacki”. Jury uznało ją za najlepszą książkę literacką wydaną w woj. lubuskim w 2004 r.  
Mimo różnorodnej tematyki, odmiennych miejsc akcji i rozrzucenia w czasie, Witolda Niedźwieckiego interesowała zawsze uniwersalna motywacja ludzkiego postępowania.  
Czesław Markiewicz tak pisał o jego twórczości: Niedźwiecki jest dokumentalistą ludzkiej moralności, człowieczej kondycji w procesie nicowania się czasu we wszystkich jego pokładach. Jego pisarstwo jest na wskroś współczesne, ciągle aktualne, nie mówiąc już o tym, że jest też rasową literaturą najprzedniejszego gatunku („Miedzy marzeniami a rzeczywistością”, „Nadodrze” 1985, nr 25).