NOWOGÓRSKA Władysława

Urodziła się 18.07.1933 r. w Grodnie. Od 1945 r. mie­szka w Gorzowie. Przez 40 lat pracowała w Zakładach Włókien Chemicznych „Stilon”, gdzie dokumentowała pracę fabryki.  
Członek Gorzowskiego Towarzystwa Fotograficznego od 1962 r. i Związku Polskich Artystów Plastyków od 1978. Ulubione tematy: zabytki architektury, ginący pejzaż wiejski, przyroda, a także przemysł.  
   
   
   
Ważniejsze wystawy lub cykle zdjęć:  
– „Gorzowska starówka” – 1966,  
– „Wieś” – 1969, 1970,  
– „Paradyż – architektura baroku” – 1973, 2001,  
– „Nad Wartą i Notecią” – 1973, 1974,  
– „Las” – 1973, 1974, 1982,  
– „Pejzaż gorzowski” – 1973, 1974,  
– „Etiuda o stali” – 1977, 1978,  
– „Studium twarzy” – 1977,  
– „Wieś i dzieci” – 1980,  
– „Z perspektywy 30 lat” – 1981,  
– „Santok w obiektywie” – 1982,  
– „Miejsca pamięci” – 1983,  
– „Poligon i kwiaty” – 1985,  
– „Nad Wartą i Notecią” – 1987,  
– „Ginący krajobraz” – 1988,  
– „Album rodzinny” – 1989,  
– „Drezno” – 1991,  
– „Stara architektura Bułgarii” – 1994,  
– „Zabytki Gorzowa” – 1995,  
– „Dziedzictwo i współczesność” – 1998,  
– „Bramy” – 1999,  
– „Mechanicy” – 2000,  
– „50 lat Stilonu” – 2001,  
– „Zima” – 2004,  
– „Wędrując przez las” – 2005.  
Wystawy prezentowane były najpierw w Gorzowie, a także w Bydgoszczy, Gdańsku, Toruniu, Zamościu i w Zielonej Górze.  
W grudniu 1996 r. Władysława Nowogórska miała jubileuszową wystawę swoich zdjęć w galerii BWA.  
Prezentacje zagraniczne:  
W latach 1971, 1973, 1975, 1977 – udział w Międzynarodowym Salonie Fotografii Artystycznej w Bukareszcie,  
1973 – udział w wystawach w Niemczech,  
1976 – udział w międzynarodowej wystawie „Jak żyć lepiej” w Vancouver w Kanadzie organizator – ONZ.  
Nagrody w Dorocznych Wystawach GTF:  
1971 – III nagroda za „Człowiek i stal”, nagroda za pejzaż – „W zimowej szacie”, nagroda za reportaż – „Na postoju”;  
1972 – III nagroda za „Noc” i wyróżnienie za architekturę – „Rytmy”;  
1973 – III nagroda – „Ballada o cysorzu”;  
1973 – II nagroda i nagroda za pejzaż za zdjęcie „Pejzaż”, także nagroda za reportaż za zestaw „Godz. 21.30”;  
1974 – IV nagroda za zestaw „Ludzie morza”;  
1976 – IV nagroda za „Grande valce brillante”;  
1978 – III nagroda za całość prac.  
Wiele zdjęć Władysławy Nowogórskiej publikowanych było w prasie lokalnej i krajowej. Jej zdjęcia wykorzystywane były w folderach o Gorzowie oraz informatorze o muzeach w województwie gorzowskim.  
Współuczestniczyła w organizacji Gorzowskich Konfrontacji Fotograficznych.  
Otrzymała odznaki m. in.: Za zasługi dla województwa zielonogórskiego, Zasłużony Działacz Kultury i Złotą Odznakę Fotoreportera nadaną przez ministra przemysłu chemicznego.  
Bogdan J. Kunicki we w wstępie do katalogu wydanego z okazji wystawy w BWA w 1996 r. napisał:  
Przez wiele lat Władzia pracowała w Stilonie: rejestrowała życie przemysłowego kolosa, sporządzała kronikarski zapis takich sobie zwyczajnych zdarzeń i podniosłych uroczystości, utrwalając i niepozornych bohaterów, i osoby bardzo ponoć ważne. Ten świat zapełniały piony i poziomy metalowych konstrukcji, bezduszne potwory automatyki, monotonne szeregi maszyn, pomiędzy którymi uwijał się gdzieś człowiek – spracowany, brudny od kurzu, spocony od wysiłku, myślący w rytm doglądanych przez niego mechanizmów. To nie był świat pociągający dla osoby wrażliwej. Za progiem zakładu odrzucała atmosferę inżynierii i w tym, co fotografowała nie z dyrektorskiego nakazu, ale z potrzeby własnej, konsekwentnie uciekała w obszary bardziej ludziom przyjazne. W jej fotografiach jest jakieś szczególne, osobiste ciepło wewnętrzne, jakieś serdeczne widzenie otoczenia i adresowany do odbiorcy apel o tę serdeczność.