Skaziński Błażej: Gleissen = Glisno

Skaziński Błażej: Gleissen = Glisno / [Błażej Skaziński ; Hrsg. von Sibylle Badstübner-Gröger, Markus Jager ; Übers. (polnisch-deutsch) Agnieszka Lindenhayn-Fiedorowicz]. – [Berlin] : Deutsche Gesellschaft, 2011. – 20, XII s. : il. ; 22×25 cm.

Fragment publikacji:

DZIEJE MAJĄTKU l MIEJSCOWOŚCI
Glisno znajduje się na terenie historycznej ziemi torzymskiej, na dawnym pograniczu lubusko-wielkopolskim. Miejscowość położona jest w odległości około 4 km na południe od Lubniewic i 9 km na północny wschód od Sulęcina, na pofałdowanym obszarze wysoczyzny, z licznymi jeziorami, na zachodnim skraju lasów sulęcińskich. Przez miejscowość przepływa rzeczka zasilająca jezioro Lubniewsko.
W odległości 2,5 km od miejscowości, 400 m na wschód od jeziora Lubniewsko znajduje się grodzisko z VII wieku, użytkowane jeszcze w XIV wieku i określane w kolejnych stuleciach jako Wenden Schanze, a więc na długo w powszechnej świadomości kojarzone z ludnością słowiańską. Grodzisko mieści się na 80-metrowym wzgórzu o pierścieniowatym kształcie i średnicy około 150 m, otoczonym podwójnym wałem ziemnym, W obrębie grodziska odnaleziono ułamki ceramiki, kości zwierzęce oraz przedmioty żelazne.
Glisno posiada metrykę średniowieczną, zapewne jeszcze słowiańską, a jej najstarsze nazwy występują w brzmieniu: Gleysen, Glszno, Glysen, Glitzen. Nazwa ta jest interpretowana przez badaczy jako wywodząca się od rośliny „glistnik", względnie od złóż gliny lub gliniastego wzgórza.
Najstarsza wzmianka dotycząca miejscowości pochodzi z dokumentu wystawionego w 1421 roku i stanowi świadectwo dożywotniego uposażenia z dochodów pochodzących z dóbr gliśnieńskich oraz z połowy opłat sądowych na rzecz Margarethe, wdowy po niejakim Nyschu Zymutzu. Rozumieć przez to należy, iż jest on w świetle źródeł archiwalnych najstarszym znanym właścicielem tutejszych dóbr.
Natomiast w dokumencie z 1433 roku jest mowa o „…gran. Glissnensis et CIaustrum cum Walkwald", a więc o tutejszym spichlerzu oraz o warowni znajdującej się w Sokolej Dąbrowie. Natomiast w dokumencie z 1461 roku wymienia się właścicieli dóbr gliśnieńskich: Czinnitza i Othwicha posiadających po cztery łany ziemi oraz Pennigka, do którego należał jeden łan ziemi.