TYSZARSKA-SKOŁUDA Krystyna

 Urodziła się w Ostrowi Mazowieckiej, ale dzieciństwo spędzała z rodzicami na Polesiu, bardzo dotkliwie doświadczając wojny i politycznych zmian w tamtych stronach. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim i reżyserię teatralną w Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie. Dyplom uzyskała za „Kaprys” Musseta wystawiony w Teatrze Kameralnym w Warszawie. Debiutowała jako reżyser w 1958 r. wystawiając „Głupiego Jakuba” Tadeusza Rittnera w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku.  
   
Pracę reżyserską rozpoczęła w Gnieźnie. Spośród tam wystawionych sztuk za najciekawszą uważa realizację „Balladyny”. W Gnieźnie kierownikiem literackim był Celestyn Skołuda. Pobrali się w 1961 r.  
W kolejnych latach w różnych teatrach reżyserowała sztuki, głównie z klasyki, ale także współczesne. Dwa lata współpracowała z Teatrem im. Jaracza w Olsztynie, następnie w Zielonej Górze.  
W 1967 r. Krystyna Tyszarska-Skołuda jako dyrektor, Celestyn Skołuda jako kierownik literacki objęli dyrekcję Teatru w Wałbrzychu. Za najlepsze swoje przedstawienia z tamtego okresu Krystyna Tyszarska uważa „Hamleta” i „Czapajewa”. W 1970 r. zakończyli pracę w Wałbrzychu i w takiej samej konfiguracji objęli dyrekcję gorzowskiego teatru w sezonie 1970/71. Po roku nastąpiła zmiana: stanowisko dyrektora objął Celestyn Skołuda, a Krystyna Tyszarska została kierownikiem artystycznym.  
Pracę w Gorzowie zakończyli w 1974 r. następnie Krystyna Tyszarska pracowała w Szczecinie oraz współpracowała z teatrami z całej Polski. Po 1980 r. odeszła z państwowych teatrów, a związała się z teatrem wolnym od cenzury, umożliwiającym swobodę wypowiedzi. W Poznaniu przy zakonie dominikanów powstał Teatr Rapsodyczny im. Andrzeja Jawienia. Tam Krystyna Tyszarska-Skołuda i Celestyn Skoluda opracowali literacko i reżysersko ok. 100 programów. Przedstawienia z udziałem aktorów z różnych teatrów grane były na początku w kościołach, potem w ośrodkach kultury, w uczelniach wyższych, w szkołach w Poznaniu i całej Wielkopolsce. Ponadto przygotowywali programy poetyckie w Piwnicy Farnej prowadzonej przez Klub Inteligencji Katolickiej.  
Sztuki w reżyserii Krystyny Tyszarskiej-Skołudy grane były w: Białymstoku, Gnieźnie, Poznaniu, Bydgoszczy, Jeleniej Górze, Opolu, Olsztynie, Elblągu, Lublinie, Szczecinie, Wałbrzychu, Zielonej Górze, Łodzi, Legnicy, Grudziądzu.  
W 2002 r. obchodziła 45-lecie pracy artystycznej.  
W Teatrze im. J. Osterwy reżyserowała sztuki:  
1966 – „Anioł na dworcu” Jarosława Abramowa;  
1970 – „Kordian” Juliusza Słowackiego;  
1971 – „Wiśniowy sad” Antoniego Czechowa;  
1971 – „Rodeo” Aleksandra Ścibora-Rylskiego;  
1971 – „Wyzwolenie” Stanisława Wyspiańskiego;  
1972 – „Kot w butach” Mariana Borzykowskiego;  
1972 – „Antygona” Sofoklesa;  
1972 – „Czapajew” Dymitra Furmanowi;  
1973 – „Róża” Stefana Żeromskiego;  
1973 – „Wieczór trzech króli” Wiliama Szekspira;  
1973 – „Pierwszy dzień wolności” Leona Kruczkowskiego;  
1974 – „W małym dworku” Stanisława Ignacego Witkiewicza.  
Krystyna Tyszarska-Skołuda preferowała teatr zaktualizowanej klasyki. W okresie dyrekcji w Gorzowie tylko z rzadka wystawiała sztuki współcześnie napisane, a wolała inscenizować klasykę, ale w taki sposób, że można było w sztukach znaleźć krytyczne odniesienia do współczesności. Za najważniejsze dla tego nurtu uznano przedstawienia „Wyzwolenia” i „Kordiana”. Swoim inscenizacjom nadawała wymiar polityczny, na tyle ostry, na ile dało się w tamtych warunkach, przy cenzurze, dyskutować o polityce. Za jej dyrekcji gorzowianie mieli okazję poznać podstawowy kanon dramaturgii polskiej i światowej, także w reżyserii Celestyna Skołudy i innych współpracujących z nimi reżyserów.