WEGNER Georg

Urodził się 1.08.1892 r. w Gralewie. Jego ojciec był pastorem ewangelickim. Zmarł 17.07.1954 r. w Berlinie, pochowany został na cmentarzu katedralnym przy Müllerstrasse.  
Wegner zdał maturę w Gymnazjum Królewskie w 1911 r., następnie studiował teologię w Greifswaldzie i Berlinie. W Berlinie zdał pierwszy egzamin teologiczny.  
W związku z wybuchem I wojny światowej został wcielony jako „ochotnik” do 54 Nowomarchijskiego Regimentu Artylerii Polowej, który stacjonował w tym czasie w Landsbergu nad Wartą.  
   
W czasie działań wojennych został ranny w nogę i przywieziono go do szpitala wojskowego do Landsberga. Tam poznał swoją przyszłą żonę – Ilse Gräfe, która była pielęgniarką.  
Po zakończeniu działań wojennych został skierowany przez władze kościelne do parafii Santoczno (Zanzhausen).W międzyczasie zdał drugi egzamin teologiczny.  
Pobyt w Santocznie miał istotny wpływ na jego dalsze życie, jak i widzenie świata. Często spacerował wśród lasów i jezior Łośna i Rybakowa, stąd też wielkie umiłowanie rodzinnych stron. W 1924 r. zwrócił się z prośbą do Superintendenta Hardera o przeniesienie do Wawrowa (Lorenzdorf).  
1 października 1929 r. ksiądz Georg Wegner przejął stanowisko drugiego księdza, obejmując drugie probostwo kościoła Mariackiego (St. Marienkirche) w Landsbergu.  
Wegner był dobrym gospodarzem. Dbał o kościół Mariacki, przeprowadził remonty, odnowił ołtarz, przebudował prezbiterium w kościele. Najwięcej czasu poświecił jednak wychowaniu młodzieży w duchu chrześcijańskim. Organizował spotkania młodzieży w Santocznie, tam wybudował dom wypoczynkowy (Ferienheim). Przy kościołach ewangelickich w Landsbergu istniało 20 organizacji społecznych. Wagner bezpośrednio opiekował się organizacją młodzieżową Evangelisches Judendwerk.  
Po wkroczeniu Armii Radzieckiej w dniu 30 stycznia 1945 r. ksiądz Georg Wegner nie zaprzestał swej działalności. W dalszym ciągu chrzcił dzieci, udzielał ślubów, a przede wszystkim chował zmarłych, zabitych oraz tych, którzy odebrali sobie życie na cmentarzu ewangelickim. Następnie został aresztowany, 26 czerwca 1945 r. i wraz z innymi mieszkańcami musiał opuścić miasto (w ramach akcji wysiedlania Niemców w czerwcu 1945 r.).  
Osiadł na terenie Berlina. W 1947 r. został mianowany opiekunem duchowym wszystkich uciekinierów i wypędzonych mieszkańców z powiatu i miasta Landsberg przez Ewangelickie Konsystorium w Berlinie, zwany „Fluchtüngspfarrer” (proboszcz wypędzonych).